“Je gaat het pas zien als je het door hebt.” (J. Cruijff) dat geldt ook voor (psycho-)trauma.
En soms duurt dat ook een hele tijd. Het is immers de aard van het overlevingsgedrag dat het ook als zodanig verborgen blijft.
Het is in dit geval dat je blijft doen wat je altijd deed. De groove. Het olifantenpaadje. Het script. De gewoonte.
Je weet het niet. Je ziet het niet. Totdat je op een gegeven moment naar jezelf kunt gaan kijken. Totdat je kunt gaan zien: hé dit is overlevingsgedrag. Dit is wat ik altijd doe.
En pas als je ziet dat je een of andere vorm van overleving leeft, kun je gaan zien wat het gevolg daarvan is. Wat je persoonlijke kosten ervan zijn.
HIJ komt al een tijdje in mijn praktijk en maakte contact met LEEF. Dat is een innerlijk deel van hem. Door op die plek te gaan staan, door contact te maken met LEEF, kwam hij in contact met zijn vorm van overleving die hij intensief uitleeft: Teruggetrokken, uit contact, weinig voelen, gelaten, wachtend tot het leven voorbij is gegaan.
Ik werk in mijn praktijk met ZELFontmoeting als werkwijze. In deze ZELFontmoeting kon hij zichzelf gaan waarnemen met zijn overlevingsgedrag en wat hem dat kost.
“Ik word langzaam wakker!”
Hij vind zichzelf langzaam terug.
Over twee weken komt hij terug om nog meer aan zichzelf te onthullen, om langzaam verder wakker te worden, om zichzelf te helen van oude pijn en kramp.
Ik ben blij dat ik daarvoor de ruimte mag bieden.
🙏❤️